DROGI RODZICU, JEŚLI TWOJE DZIECKO JEST NIEŚMIAŁE…

Poznaj swoje dziecko i pomóż pokonać trudności!

Nieśmiałość jako cecha osobowości została uformowania w procesie uczenia, głównie przez wpływ zachowania się osób znaczących dla dziecka tj. rodziców, nauczycieli, rówieśników. Dlatego rola rodziców i rodziny ma ogromne znaczenie w powstawaniu i utrzymywaniu nieśmiałości u dziecka.

Przyczyny nieśmiałości dziecka: leżą w genetycznej skłonności i warunkach środowiskowych, czyli wychowawczych dziecka. Wrodzona – genetyczna – podatność dziecka przeradza się w nieśmiałość, gdy dziecko poddawane jest określonym działaniom ze strony otoczenia.

Przyczynami mogą być:

– negatywne doświadczenia z ludźmi w pewnych sytuacjach,

– obojętność znaczących osób, postawa odrzucająca rodziców, niewielka liczba wzmocnień (nagród za dobre zachowania),

– nadużywanie kar,

– nadmierna opiekuńczość rodziców,

– brak wzorów naśladowania, czyli osób w otoczeniu, które są śmiałe,

– przejęcie wzorów nieśmiałego zachowania od rodziców,

– wyuczone poprzez krytykowanie samego siebie np. „Jestem nieśmiały”, „Nie jestem nic wart”

– nadużywanie kontaktów z telewizją i Internetem jako zastępstwo realnego świata,

 Sposoby pomocy dziecku w przezwyciężaniu własnej nieśmiałości:

1. Unikać mówienia do dziecka, że jest nieśmiałe i poprosić aby inni tego nie robili.
2. Taktownie zniechęcać dziecko do mówienia o sobie, ze jest nieśmiałe.
3. Zniechęcać dziecko do wypowiadania przepowiedni typu: „Nigdy mi się nie uda!”
4. Pokonywać strach przed popsuciem czegoś poprzez zabawę „Kto zrobi najgorszego ludzika?”.
5. Uczenie tolerancji wobec własnych niedoskonałości, np. opowieści o własnych błędach.
6. Zachęcanie dziecka do podejmowania ryzyka w granicach rozsądku, poprzez stwarzanie sytuacji gdzie porażka nie ma większego znaczenia. Nagradzanie dziecka za podjęcie nowego zadania – bardziej za staranie niż efekt.
7. Technika relaksacyjna np. polegająca na wizualizacji sytuacji przyjemnej.
8. Okazywanie tolerancji.
9. Stwarzanie sytuacji dziecku do bycia pomocnym.
10. Nie należy oczekiwać szybkiej poprawy, lecz poprzez uświadamianie postępów budować wiarę, że osiągniemy cel.
11. Ćwiczyć – odgrywać z dzieckiem odgrywanie ról, patrząc prosto w oczy.
12. Nauczyć dziecko jak poznać kogoś nowego i przyłączyć się do grupy.
13. Ćwiczyć umiejętności prowadzenia rozmów.
14. Ćwiczyć niektóre typowe pozdrowienia, zdania rozpoczynające i kończące rozmowę.
15. Dajmy dziecku nieśmiałemu czas na udzielenie odpowiedzi.
16. Pomagajmy ćwiczyć dziecku tempo zachowania np. poprzez rymowanki na czas.
17. Jeśli dziecko jest obiektem drwin należy wyeliminować powód np. ssanie kciuka.
18. Stwarzać dziecku okazję do zabawy w grupie.
19. Prowokujmy okazje do występowania na scenie.
20. Ćwiczyć rozmowy telefoniczne.
21. Ćwiczenie zachowań asertywnych – wypowiadanie komunikatów „nie” w niewygodnych dla siebie sytuacjach.
22. Pokazywanie dziecku, że poczyniło postępy. Wskazywanie mu, ze potrafi sobie poradzić, lepiej niż wcześniej. Buduje to poczucie własnej skuteczności działania i pozwala odczuwać dziecku radość i zadowolenie z pokonania lęku, który w końcu zniknie.

Drogi rodzicu, jeśli nie potrafisz nic zrobić, to zwróć się o pomoc do specjalisty – psychologa!

Opracowała: mgr Izabela Liskowicz